Ik zou vanochtend met Nicole één van de Cammino’s lopen. Maar Corona gooide roet in het eten. En dus liep ik vandaag de Cammino met Rob. Een hele goeie invaller. En normaal gesproken ben ik niet het onderwerp van gesprek, maar vandaag wel.
Stemmetjes in je hoofd
Ken jij die stemmetjes in je hoofd? Die stemmetjes noem ik altijd kleine duiveltjes. Want ze zullen nooit eens zeggen “Laura dat doe je echt super goed” of “Kijk nou eens wat je voor super resultaten je bereikt hebt”. Nee dat stemmetje zegt dingen als “Zie je wel, je kan er niets van” of “Stop maar, er zit niemand op je te wachten”.
Duiveltjes dus.
En die duiveltjes zitten regelmatig op mijn schouders en houden hele gesprekken met elkaar. En hoe langer de gesprekken duren en hoe vaker je ze hoort, hoe meer je ze gaat geloven.
Je zelfvertrouwen kan dan echt een knauw krijgen. En ik heb echt heel lang naar die duiveltjes geluisterd. Vorig jaar besluit ik dat het tijd wordt om wat liever te zijn voor mezelf.
Ik ben mijn hart gaan volgen. Mijn eigen route gaan bepalen. En dan gebeuren er de meest mooie dingen, maar boven alles, de duiveltjes verdwijnen.
Vanochtend tijdens de wandeling kwam ik erachter dat die duiveltjes niet echt verdwenen zijn. Ergens in mijn brein zitten ze verstopt en ze komen er uit, juist op de momenten dat je het niet verwacht. En vanochtend was dus zo’n moment.
Simpelweg de vraag “wat zijn jouw plannen deze week?”, zorgen ervoor dat ze even op mijn schouder kwamen zitten.
Ik heb namelijk geen plan voor deze week. En gelijk komt er een duiveltje die zegt “En dat noemt zich ondernemer … “.
Maar nu weet ik wat ik moet doen. Ik grijp dus weer terug naar mijn hart volgen. Mijn eigen pad bewandelen. En dat betekent niet dat ik geen doel heb of geen plan heb. Maar soms is doen wat goed voelt ook een plan.
“Ik volg deze week mijn hart.”
Weg zijn die duiveltjes …
Start: Ubachsberg
Wandeling: V15
Recente reacties