Ik krijg wel eens de vraag “Laura ben jij nu Italiaanse of Nederlandse?.
Als je rationeel nadenkt dan ben ik Nederlandse. Geboren in Nederland, opgegroeid onder de rook van Rotterdam. Gestudeerd in Nijmegen. Ik woon mijn hele leven al in Nederland. Nederlands is mijn hoofdtaal. Zelfs als je naar me kijkt is er weinig Italiaans te vinden. Soms zeggen mensen “Lazzarini. Dan ben je vast en zeker getrouwd met een Italiaan.”. Nee dus.
Als je zo kijkt ben ik Nederlandse.
Maar ik de vraag krijg dan is mijn eerste en enige reactie: Ik ben Italiaanse.
Ik antwoord vanuit mijn hart.
Vandaag vroeg ik aan José, die alweer een paar jaar in Italië woont en daar een B&B runt, wat is nu zo fijn aan in Italië wonen (ik maak normaal gesproken geen reclame voor bedrijven maar in dit geval .. klik hier voor de website).
Natuurlijk de natuur en het eten. Italianen leven voor de eetmomenten. Maar ook de trots en passie die Italianen uitstralen. Dat laatste herken ik wel, bij mijn vader en de familie al daar.
Ik hou van de natuur, check.
Eten is ook wel mijn ding, lekker eten, samen eten, check.
Ik ben een gepassioneerd mens, tenminste dat hoor ik regelmatig terug, ik spreek met passie over de dingen die ik belangrijk vind, check.
Ben ik trots? Daar twijfel ik toch wel over. Ik ben trots op Rob en de jongens. Maar in hoe verre ben ik trots op mezelf? Wie ik ben? Wat ik bereikt heb? Soms wel en soms ook niet.
Één ding is zeker .. ik ben trots dat ik mezelf Italiaanse noem, check.
Recente reacties