Gisteren had ik een netwerkbijeenkomst van PreventiVIO. Dit is een club ZZP-ers die zich gezamenlijk inzetten om bedrijven vitaler te laten zijn. Werknemers, die vitaal zijn, die een goede balans hebben tussen lichaam en geest, zijn effectiever en minder vaak ziek.
Maar goed gisteren dus een netwerkbijeenkomst waar een aantal van die ZZP-ers lieten zien waar zij voor staan en wat zij kunnen bijdragen aan die vitale bedrijven.
De eerste workshop ging over yoga-dance. Rosanne laat ons eerst ontspannen door yoga oefeningen en daarna uit je dak gaan door te dansen. In de tweede workshop gaan we de toneelvloer op met Marlou en Roel. Hoe voelt het toneel? Hoe kom je over? De derde workshop van Anouk gaf meer inzicht in hooggevoeligheid. En de laatste workshop van Bart ging over balans in je lichaam. Wat je allemaal kunt doen met ademen. Wat je in je lichaam ermee kan bereiken. Nou veel blijkt.
En dus gaan we aan de slag met ademhalen. Snel, langzaam, in en uit en voel maar wat er gebeurd in je lichaam. En als apotheose staat er op het terras van de zaal een bak met water. Een bak met ijskoud water, de ijsklontjes zijn nog niet gesmolten. Bart zegt dat wij daar straks in gaan staan, 1 minuut wel te verstaan. Ik trek mijn schoenen en sokken uit, stroop mijn broek omhoog.
Ondertussen gaan er 101 alarmbellen in mijn hoofd af. Waarom wil ik dit doen? Wat is het nut? Waarom wil ik dít doen? Moet ik dit doen? Maar ik sta in de rij en zie de anderen in de bak gaan staan. De eerste is heel koel en staat zonder een spier te vertrekken in de bak. Het lijkt wel alsof het een heerlijk voetenbad is. De tweede stapt er vol enthousiasme in. Dit klusje kan ik ook klaren, denkt zij. Maar haar reactie is compleet het tegenovergestelde. Het lijkt wel of zij in paniek raakt door de kou. Maar door zich te focussen op de ademhaling komt ze wat tot rust en ook zij houdt de minuut vol.
Ik ben ondertussen bezig met het vinden van excuses. Mijn broek wordt nat als ik erin ga staan. Ik wacht wel tot het einde dan kan er wat water uit. Maar eigenlijk hoop ik dat dan het water wel minder koud zal zijn. Langzaam gaan er steeds meer mensen in die bak staan en halen de minuut met gemak. Ik denk bij mezelf dat kan ik ook. Ik ga toch ook in dat koude bad in de sauna en dit is vast niet anders.
Ik zie allemaal rode sokjes om me heen. Dat betekent dat je lichaam goed functioneert zegt Bart. Door de kou wil je lichaam ervoor zorgen dat er weer warmte ontstaat en gaan de bloedvaten open.
Oeps, zal dat bij mij ook gebeuren. Ik weet namelijk dat mijn bloedvaten niet optimaal werken. Ik heb namelijk vaak opgezwollen voeten. Moet ik dit wel doen? Waarom wil ik dit eigenlijk?
Langzaam merk ik dat er niet veel mensen meer over zijn om die bak met ijswater in te gaan. Er drijven nog steeds ijsklontjes in. En dan stap ik er gewoon in. En alsof iemand daarboven weet dat ik het ben die nu in de bak staat, gooit hij de hemel helemaal open en de regen stort op me neer. Ik kijk Bart aan en vraag ‘Heb je een paraplu?’. Ik ben meer bezig met de regen van boven dan de kou van beneden. Kou die langzaam overgaat in een pijnlijk gevoel. Blijven ademen denk ik. Bart vraagt of ik pijnlijke voeten heb. Valt wel mee is mijn antwoord. Ik adem rustig door. Het valt ook wel mee. Overigens 1 minuut lijkt niet lang, maar in zo’n bak is het best wel een lange tijd. En dan zegt Bart ‘De minuut is voorbij, je mag eruit.’. Ik stap uit de bak, en droog mijn voeten af. De stortbui stopt en de regen druppelt weer rustig verder. De volgende stapt in de bak …
Ik heb het gedaan! En ja het water was koud, maar niet zo koud als ik me had voorgesteld. Gelukkig worden mijn voeten ook rood. Dus met die bloedvaten zit het wel goed. Overigens de volgende stap is je hele lichaam in een bak ijswater. Maar dat is voor een volgende keer. Ik denk bij mezelf … geen haar op mijn hoofd!
P.S. Nu vandaag, the day after, terwijl ik dit allemaal in aan het tikken ben, denk ik nog steeds, waarom heb ik dit gedaan? Wat heeft het me opgeleverd?
Nou k heb in elk geval de wetenschap dat mijn bloedvaten in mijn voeten niet zo slecht zijn als ik denk. Ze kregen mijn voeten toch weer lekker warm. En dat ik het toch maar heb gedaan ondanks al mijn bezwaren. Maar toch, het feit dat je niet durft te zeggen ‘ik doe dit niet’, dat je een druk ervaart die ervoor zorgt dat je toch in die bak stapt. Dat houdt me nu bezig. Ik weet, het is mijn druk want niemand in de groep heeft tegen mij gezegd dat ik het moest doen. Maar toch zit er gevoel van schaamte dat als je het niet doet, je buiten de boot valt. En dus stap je in die bak met ijswater. En misschien is dat wel hetgeen me het meeste dwars zit. Niet het wel of niet in die bak ijswater stappen maar de vraag “Waarom ben ik bang dat ik buiten de boot val?”. Ik ga hier eens goed over nadenken …
Recente reacties