Gisteren maakte ik me al nerveus voor vandaag. Je moet weten, ik heb een perfect gebit (dat zegt mijn tandarts elke keer als hij me ziet), met uitzondering van de 1.4.
De watte? De 1.4 (heb ik vandaag geleerd 😜) is de benaming van de 4e kies rechts boven.
Deze kies is zo’n 20 jaar geleden van binnenuit gaan rotten met als gevolg dat hij geboord en gevuld is. Vlak erna nog een wortelkanaalbehandeling. Zo’n 10 jaar geleden brak het glazuur dus tijd voor een kroon en de laatste jaren zit er af en aan een ontsteking in mijn wortel die irriteert en soms zelf pijnlijk is. Dus anderhalf jaar geleden naar de kaakchirurg voor de operatieve behandeling van een ontstoken wortelpunt. Op een of andere manier werkte dat niet en vandaag de tweede operatieve behandeling van diezelfde wortel.
En allemaal bij die 1.4 kies. Alle andere nummers worden nergens in mijn dossier genoemd.
Ik ben niet bang voor de tandarts. Misschien wel omdat er nauwelijks wat gebeurd maar als er wat gedaan moet worden dan breekt bij mij het angstzweet uit en zou ik het liefste me ziek melden. Of nog beter haal die 1.4 eruit! Dan zijn we er vanaf.
En net als de vorige keer worden er foto’s gemaakt en vertelt de kaakchirurg wat hij voor mij kan betekenen. Het enige wat hij kan doen is die operatie nog een keer doen. En dan stelt hij de vraag waarvan ik wist dat hij ging komen .. ‘wil je dat nu doen of maken we hiervoor een nieuwe afspraak?’. Anderhalf jaar geleden zei ik een nieuwe afspraak, uitstelgedrag. En wat bleek, ik maakte het allemaal nog groter en dus was ik nog langer angstig. En vanochtend heb ik me voorgenomen .. ik ga het gelijk doen. Dan ben ik er van af.
Al bibberend en met zweet in mijn handen vertel ik de kaakchirurg en de zuster dat ik geen held ben. Maar ze beloven me dat ze me precies vertellen wat ze zullen doen. De verdoving, terwijl ik het tik voel ik de prikken weer, maar ook het boren, weer verdoven want het was pijnlijk, het frunniken, het vullen en het hechten. En als het dan klaar is blijf ik nog even zitten .. de spanning zorgt voor een licht hoofd en ik vertrouw mijn spieren niet. En uiteindelijk mag ik naar huis.
En zo zit ik nu met een koud pak op mijn wang terwijl die gevoelloos is.
Waarom vertel ik je dit allemaal? Dat is toch totaal niet interessant voor jou. Nou eigenlijk wel want deze ingreep wilde ik helemaal niet, liever pijn dan die ingreep. En dus laat ik het verwijsbriefje gewoon liggen. En de eerste keer stel ik de ingreep zelfs nog een paar maanden uit. Met als resultaat mezelf nog meer pijnigen. Uiteindelijk neem ik de stap wel en bel ik de afdeling op voor een afspraak. Ik heb de ingreep. Ik hou mijn vingers gekruist en hoop dat het euvel nu verholpen is.
Hoe vaak stel jij stappen uit? Omdat het eng is. Omdat het je comfortzône oprekt. Stappen die wel noodzakelijk zijn als je je doel wil halen.
Blijf jij met de pijn zitten of ga je aan de slag?
Wil jij aan de slag gaan? Maak dan gebruik van het ‘verwijsbriefje’ en maak een afspraak met me (reageer op deze mail). Ik beloof je dat deze ingreep geen pijn gaat doen 😉.
Recente reacties