We hebben Rob net afgezet bij ons appartement. Hij voelt zich niet helemaal 100%. En dus ga ik samen met de jongens de rest van het nationaal park Krka bekijken. We beslissen dat we voor die ene hoogste waterval gaan, de waterval met een spannende wandeling. We hebben er zin in.
De Manojlovacki slap is de minst bezochte waterval in het park, gewoon omdat hij uit de route ligt en het pad er naar toe niet echt aangelegd is. De boekjes geven aan dat dit juist de mooiste is en dus gaan wij op pad.
Eerst bekijken we de waterval vanaf een plateau .. makkie. En de verwachtingen worden alleen maar groter. Daar straks onder te staan .. we kunnen niet wachten (zie de foto hierboven).
En zo we beginnen met de weg naar beneden. Het valt allemaal wel mee. Er staan zelfs bankjes en het pad staat grotendeels in de schaduw. De wind zorgt voor een briesje dus we stappen goed door.
Maar dan houdt de weg op. En nu dan?
We zien een ingestort huis en als we die inspecteren blijkt het pad daarachter te liggen. We kruipen door het raamkozijn naar de andere kant. Je kan het water al horen. Wat een kracht heeft het.
En dan komen we bij een extreem stijl stuk. Zo stijl dat ze een touw hebben vastgeknoopt aan de boom om je vast te houden (of bij de terugweg aan op te trekken 😉). We twijfelen, met het doel zo dichtbij is opgeven geen optie.
Vooral ik twijfel. Met mijn lichamelijke kwaaltjes (artrose in de heupen en polsen) en mijn gewicht, ik heb ik mijn bedenkingen. Luuk gaat als eerste langs het touw naar beneden. Hij is onze verkenner. Stan en ik wachten even af. Als hij terugkomt vertelt hij dat er nog een tweede deel met een touw komt. Nog stijler.
De jongens kijken me aan en bevestigen wat ik al weet .. ik kom niet bij de waterval. Mijn lijf kan het gewoon niet. Ik gun de jongens hun doel .. en daar gaan ze.
Ik zie ze niet en hoor ze niet, het water overstemt alles.
De minuten tikken weg en frustratie wordt groter. Waarom zou ik het niet kunnen? Ik wil ook. Ik heb deze dag maar één doel en dat is onderaan een waterval staan. Ik wil ook die waterval aanschouwen en voelen. Maar ik durf niet. Ik weet niet hoe ik het aan moet pakken. Wat als ik uitglij? Of nog erger iets breek? Wat als ik niet meer naar boven kom?
En daar sta ik dan zo gefrustreerd en te balen van mijn lijf dat mijn ogen vol springen.
Na, voor mijn gevoel, een uur frustratie en tranen komt Stan naar boven en ik schreeuw hem toe: IK WIL OOK!
Ik vertel hem dat ik het eng vind en niet weet of het me lukt maar als hij me helpt het toch wel moet kunnen. Desnoods glij ik op mijn billen naar beneden.
Stan merkt dat mijn motivatie groot is. Ik wil en ik zal of ik nu kan of niet.
Ik pak alvast het touw vast om te bewijzen dat ik het meen en Stan geeft aanwijzingen. Het eerste deel is gelukt maar dat is, blijkt al snel, ook het makkelijkste stuk.
Bij het tweede deel zie ik dat het echt stijl is. Loodrecht naar beneden. Het touw is hier echt noodzakelijk. Luuk staat onderaan en kijkt ons een beetje vreemd aan. Ik kom eraan zeg ik.
En Stan zegt dat ik niet te stoppen ben en dat hij mij moet helpen.
Recente reacties