Een bijzondere route vandaag, bijna een pelgrimsroute. Zoveel kruisbeelden en Mariabeelden langs de weg. En in een kapelletje nog een kaarsje opgestoken.
Vakwerkhuizen, boerderijen, een kasteel en een molen. Misschien was het wel sprookjesachtig, magisch.
Maar ook veel water, niet van boven, want het was droog en koud. Nee, de velden waar we doorheen liepen, waren nat en vooral glibberig. Dit keer, op een stijl stuk, glee ik op mijn kont. Nou ja de wasmachine is geduldig zullen we maar zeggen. Maar wat hebben we gelachen (achteraf dan hè 😉).
Elke keer wordt het bevestigd. Iedereen loopt zijn eigen pad. Iedereen maakt zijn eigen reis. Je kunt stukken samen lopen, elkaar helpen. Uiteindelijk ben je zelf verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt en wat je er mee doet. Soms neem je het heft in eigen hand en soms kijk je wat er gebeurd. Jij maakt uiteindelijk de route.
En hoe fijn is het als die route licht en makkelijk verloopt.
Marja begon haar wandeling met een vraag. Ze liep wat vast. Hoe zij haar spiritualiteit kon gebruiken in haar aanbod in haar atelier. En we brainstormen erover. We komen op ideeën. Zorgen voor helderheid. Aan Marja nu de keuze hoe er mee om te gaan.
Ik weet zeker dat haar route iets magisch en lichts en natuurlijk vol plezier wordt.
Recente reacties