In stilte

Vandaag was een zware dag. Een echt zware dag.

Gisteren liep ik licht als ware ik vleugels had, door de sneeuw. Niets was me teveel. Ik kwam niemand tegen en de stilte was als een warme deken. De natuur was wonderschoon met allemaal verse sneeuw op de takken en de grond. Zelfs toen de dooi inzette en ik natter werd van dit water dan de sneeuw in de ochtend, het kon me niets schelen,

Ik stapte lekker door.

En vandaag was alles zwaar terwijl de zon heerlijk scheen. Blauwe luchten, het prachtige licht door de kale bomen, witte grond. En weer geen mens onderweg, deze wereld was van mij. Maar deze stilte viel zwaar en ongemakkelijk.

Honderd meter voelde als tweehonderd. Al snel pakte ik mijn wandelstokken erbij om stabieler te staan en te lopen. Dat maakte het allemaal wel makkelijker, maar niet licht en energiek.

Waar heeft dat toch mee te maken?

Is het de omgeving? De wandeling gisteren was significant mooier.

Is het de nieuwsgierigheid? Gisteren was de eerste sneeuw (tenminste voor mij) en dan voel je je net weer kind. Vandaag was de sneeuw verijst (is dat een woord?) en elke stap leek moeilijker.

Of is het toch de stilte? Gisteren was het echt stil. Je hoorde bij wijze van spreken de sneeuw op de grond vallen.  En vandaag was er op de achtergrond een continu gebrom, de snelweg, auto’s die raasden en haast hadden.

Misschien versterken ze elkaar.

Echter opgeven was geen optie. Ik wil het hele pad van geluk lopen, wil niet zeggen dat ik niet blij was dat ik op mijn logeerplek aankwam.

En vroeg naar bed .. in stilte.