Het leven als een wandeling

Vandaag loop ik met Math. De wandeling start met de zin “je loopt niet altijd over asfalt”, nadat het toch begint te regenen.

Dat klopt. Je pad is niet altijd geplaveid. Het gaat niet altijd gemakkelijk. Het is deze maand niet elke dag blauwe luchten met een winterzonnetje. Ik heb mistige dagen gehad, dagen met wind of sneeuw en regen. Gelukkig ook het zonnetje.

Soms zijn de paden modderig, en is het glibberen en glijden, meestal blijf je wel overeind en soms val je op je gat. Vallen, weer opstaan  en doorgaan.

Soms neem je de verkeerde afslag en komen er meters bij. Het duurt langer voordat je op je bestemming komt.

Soms is het klimmen de heuvels op. Niet gemakkelijk, af en toe stoppen om op adem te komen. Maar toch wil je de top bereiken.

Soms zit je vast en heb je wat meer nodig om je los te weken en verder te gaan.

Maar hoe dan ook de enige manier om jouw pad (van geluk) te creeëren, is door er op te lopen. Door in beweging te komen en te blijven. Door stappen te zetten. 

Laat nou de wandeling vandaag veel van deze elementen bevatten.
We glibberen door de pratsj, we blijven gelukkig overeind.
We lopen door een waterig moeras, onze schoenen worden wel schoon .
We beklimmen de heuvels en genieten van, zoals blijkt, ons beider favoriete uitzicht.
We missen een afslag, lopen fout en komen bij een mooi kapelletje uit, wat we anders gemist hadden.
We lunchen onder een afdakje op een droge stoel, we voelen ons de koning te rijk, genieten van het eenvoudige. 

En ja we lopen ook stukken op asfalt.