Ik word vanochtend wakker en kijk naar buiten. Gisterenavond werd al duidelijk dat het ging regenen. Veel ging regenen. En ja hoor, laten ze vandaag nou eens gelijk hebben. De toon is gezet, waarom deed ik dit ook al weer, en ik twijfel zal ik bellen … zal ik de afspraak verplaatsen naar de middag?
Gelukkig geeft mijn weerapp aan dat het in Cottessen allemaal wel meevalt. Dus ik stap in de auto. En stoer denk ik: “Een beetje water houdt mij niet tegen!”.
Laat ik met het goede nieuws beginnen. Ik ben de weg niet kwitgeraakt, verdwaalt of verkeerd gelopen. En het slechte nieuws … het regende nagenoeg de hele wandeling.
Het glas was niet half leeg, het liep gewoon over!
Wij zullen doorgaan
Water … overal water. Het kwam echt overal vandaan dat water. Stroomde over paden, met een vaart naar beneden, door weilanden, de beek liep buiten zijn oever .. en niet vergeten, het water kwam ook van boven.
Af en toe moesten we capriolen uithalen om niet uit te glijden, niet vast komen te zitten in de modder, of je schoenen droog te houden, dat ze niet volliepen met water.
Maar wat een gave wandeling hadden wij! José Bollen en ik liepen de blauwe route (V14) door Cottessen, Heijmansgroeve en Camerig. Wat een lol hebben we gehad, maar natuurlijk was het ook wel eens serieus.
Het belangrijkste thema was het water. En wat dat met ons deed tijdens de wandeling. Elke keer kwam het terug.
Het afgelopen jaar was zakelijk een goed jaar voor José. Zij doet de administratie voor ondernemers en geeft desgewenst advies. En de administratie blijft ook met Corona. Ze prijst zich gelukkig, het werk blijft komen, blijft stromen. Maar ze kent genoeg voorbeelden waar Corona zakelijk een grote impact heeft.
Privé is het lastiger, want alle leuke activiteiten vielen in het water. Haar sociale agenda is nagenoeg leeg. Op één of andere manier is het wel prettig, er stonden sociale moetjes op de agenda en die vervielen ook. Je realiseert je daardoor ook wat je wel en wat je niet belangrijk vindt in die agenda.
Zo’n overvolle agenda en overal opdraven. We herkennen beide dat we nu al niet meer weten hoe we dat in het verleden deden. Als het straks losser gaat worden, als we meer mogen, als we weer teruggaan naar normaal, dan is de vrije tijd die ontstaan is door Corona ook belangrijk. Geen water meer bij de wijn doen. Keuzes maken in de afspraken.
En ondertussen glibberen en glijden we verder. Het wordt pas echte waterpret als we besluiten naar de Heijmansgroeve te lopen. We dachten dat we veel water hadden gezien. Maar hier was echt de zondvloed. Overal water en modder, geen droog plekje te vinden.
Maar wat is het mooi! Rustige stroomjes die opeens denken dat ze een wildwaterbaan zijn. Er is geen helling in de buurt waar geen water vandaan komt. En alles stroom naar de Geul. Die ondertussen serieuse proporties aanneemt en flink doorstroomt. Water genoeg.
We blijven ons onderweg verwonderen. Zeker als de laatste meters van de route de lucht op begint te klaren, het droger wordt en we verder kunnen kijken. Mooie groene velden met vakwerkhuisjes als stippen in het landschap.
“Dit is geluk.”, zegt José. Gewoon genieten van de kleine dingen en zeker als je ze niet verwacht. José bekent dat zij tegen de wandeling op zag. De regen en de kou. Maar dat het juist een spectaculaire wandeling werd. Gewoon prachtig.
“Zelfs in negativiteit kan je positiviteit vinden.
Je moet er alleen voor openstaan. “
Het glas is echt halfvol.
Als we in de auto stappen en naar elkaar zwaaien, bedenk ik me dat ik straks onder een warme douche stap. Dat staat als een paal boven water!
Start: Restaurant Buitenlust
Wandeling: V14
Recente reacties