De onmogelijke droom

Gisterenavond waren we bij de Man van La Mancha. Het verhaal van Don Quichot en zijn knaap Sancho-Pansa. Zijn fantasie en zijn onmogelijke droom. 

“Ben je gek als je het leven ziet zoals het zou kunnen zijn?”

Het deed me nadenken over mijn eigen onmogelijke droom. En omdat ik vandaag onderweg was met Rob kon het gesprek over onmogelijke doelen gaan .

Als ik denk aan mijn onmogelijke doel, dan merk ik dat ik het steeds meer het leven van een nomade ambieer. Echt in het moment leven. Onderweg. Ontdekken. Onderzoeken. Zijn. Genieten. Doen waar ik blij van word.

En als ik alleen zou zijn zou ik waarschijnlijk de stoute (wandel)schoenen aantrekken en gaan, de eerste stap zetten.

Maar ik ben niet alleen. Ik heb Rob en de kinderen. De laatste zijn ondertussen al een stukje ouder ((bijna) twintigers) en die bewandelen hun eigen pad. Mijn toekomst zie ik toch echt met Rob samen voor me. En in hoeverre smelten onze (onmogelijke) dromen samen.

Niet helemaal, dat weet ik. Gelukkig zijn er raakvlakken. Dat maakte het gesprek van vanochtend wel weer duidelijk. En dat zorgt ervoor dat mijn onmogelijke droom een mogelijk onmogelijke droom wordt. Dat ik die eerste stap ga zetten om dichterbij mijn onmogelijke droom te komen. 

Niemand weet wat het leven je brengt, maar zoals Don Quichot zei “Ben je gek als je het leven ziet zoals het zou kunnen zijn?”. Wat houdt jou tegen om die eerste stap te zetten?

Ps tijdens de voorstelling zingt Huub van der Lubbe het lied ‘de onmogelijke droom’. Een lied dat gaat over de moed om te vechten voor wat rechtvaardig is, lief te hebben met oprechtheid en nooit op te geven, ook niet als het doel onbereikbaar lijkt. Klik hier als je wilt beluisteren. Of lees de songtekst hieronder.