Verlangen

Vanochtend realiseerde ik me dat de laatste week van de Cammino della Fortuna is ingegaan. De tijd is voorbij gevlogen, maar gelukkig staan er nog wat wandelingen op de agenda. 

Na dagen met een prachtige witte deken, lag er vandaag vooral mist op de heuvels en in het dal. Deze witte deken gaf een mysterieus gevoel, alhoewel het gesprek gewoon down to earth was.

Want hoe snel oude patronen er weer insluipen. Terwijl je je toch echt had voorgenomen om dat niet te doen. Tijdens de lockdowns in de afgelopen jaren waren de agenda’s met privé afspraken leeg. We hadden veel vrije tijd. En sommige mensen vonden dat heerlijk, een verademing in hun eigenlijk drukke bestaan. Geen verplichtingen, tijd voor jezelf. 

De laatste lockdown is nu bijna een jaar geleden opgeheven en de agenda staat ondertussen weer vol met afspraken. Uit eten met Mariska en Johan, de verjaardag van oom Piet, carnavalsfestiviteiten, theatervoorstellingen, en nog veel meer. Ondertussen is er geen vrij plekje meer te vinden in de voorheen lege agenda.

En niet dat je dit niet leuk vindt, je houdt van deze drukte, maar soms kan je verlangen naar even niets, naar die lege agenda.

Verlangen naar rustig vaarwater. 

Twee hele simpele tips. De eerste heeft voor ons heel goed geholpen, zet kruisen in je agenda, je hebt dan een afspraak met jezelf. De tweede tip is ‘nee’ zeggen, zeker daar waar kruisen staan 😉. Mensen snappen best wel dat je niet overal bij kunt zijn. 

Want ook al geniet je van de storm, je hebt dat rustige vaarwater nodig om het vol te houden, je hoofd boven het water te houden, tijdens die storm. Dus zeg ‘ja’ tegen jouw verlangen.