Het is stormachtig. Sylvia en ik lopen samen met Corry over het pad van geluk.
Het is een glijbaan. Door alle regen is het een modderige boel. De zuigkracht is groot, maar we laten ons niet kisten want:
- regen is confetti uit de hemel
- je wachten tot de storm voorbij is of je kan dansen in de regen
- na regen komt zonneschijn
- van regen ga je groeien
En dus hebben we het over groei en dat we vaak horen doe dit of doe dat. Succes en dus ook groei gegarandeerd! Bijvoorbeeld ga een online programma maken, elke coach moet een online programma maken, het is de perfecte manier om passief inkomen te genereren.
Klopt, ze hebben gelijk. Maar wij voelen beide weerstand en ook een verlangen.
Het verlangen zit hem in de stip op de horizon. Meer kunnen reizen.
En bij mij zit de weerstand niet eens in het doen, maar gewoon omdat ik de verbinding op persoonlijk niveau zo belangrijk vind. Ik blijf ervaren dat een scherm verstorend werkt. Juist deze maand bewijst dat. De prachtige verhalen komen binnen niet alleen door de woorden, maar juist ook door het non verbale gedrag. Ik voel blijkbaar veel. En die signalen zou ik missen door online te gaan werken.
Zou het dan een combinatie moeten zijn? Een deel online en een deel offline. Zou dat de oplossing zijn? Voor mijn droomdoel, de stip op de horizon, niet, maar misschien verkleint het wel de weerstand.
Terwijl ik aan schrijven ben, bedenk ik me dat het niet de oplossing is. Ik loop al een tijd met het idee om van het pad van geluk een wandelcoachboek te maken en dat te gaan uitbrengen.
Wandelen met routes, met opdrachten en een werkboek. Een community van gelijkgestemden en mocht je het fijn vinden ook een live wandeling met mij. Daar word ik nu blij van.
Zou jij daar interesse in hebben?
Recente reacties