De Cammino della Fortuna is vandaag precies op de helft. Dag 16 van de 31 dagen lopen. En wat is het een feestje … elke dag weer. Ook vandaag al wandelend met Sarina Luyten.
Ik moest wel hel erg graven in mijn archief maar Sarina trof ik 13 april 2015, zes jaar geleden. We spraken elkaar toen ouderwets in een vergaderzaal met vier muren om ons heen. Ik maakte een mindmap van dat gesprek.
En vandaag treffen we elkaar weer. Nu buiten, in de natuur. En ze wandelt voor zichzelf en voor het CredoHuis.
De basis is goed
In 6 jaar gebeurt er wel het één en ander dus dat was wel even bijpraten. Over haar struggle met depressiviteit, over haar fantastische reis van 6 maanden in, voornamelijk, Indonesië, de zoektocht naar zichzelf, over haar liefde en over haar zoontje Merlyn.
Wat haar reis in Indonesië haar heeft laten zien, is dat ze goed in staat is om voor zichzelf te zorgen, en ze heeft niet veel nodig. De basis is voldoende. Op jezelf vertrouwen daar gaat om.
Juist die basics vindt ze fijn. Bij basics denkt ze niet alleen aan spullen, maar ook een plek waar je je thuis voelt, jezelf mag zijn. Een baan waar je ‘kan geven’. Balans hebben. Rust hebben. Vrij zijn. Tevreden zijn met wat je hebt. En vooral dat laatste is niet altijd even makkelijk.
Want wat als je ook van jezelf uitdagen houdt. Dat je als mens wil groeien. Dan kan dat botsen met dat gevoel van tevredenheid. Zeker als je weet dat de definitie van tevreden is het gevoel dat alles is zoals je het wenst. Precies het gevoel dat je had toen je op reis was. Is die uitdaging, die groei, echt nodig? Zeker als je weet dat je niet floreert bij stress.
“Wat als tevredenheid voldoende is?“
Back to basics dus en tevreden zijn met jezelf en de situatie waar je inzit.
Zou dat geluk zijn?
P.S. Die mindmap van 6 jaar geleden. De basis staat als een huis.
P.S.S. De hond op de foto is Ollie.
Start: Slenaken
Wandeling: Si5
Recente reacties